اشعار

عـالـم هـمه گـدای تو یا باقـرالـعـلوم            محتاج خـاک پـای تو یا باقـرالعـلوم
محتاج یک دعای تو یا باقـرالعـلـوم            جـلـدیم در هـوای تو یا بـاقـرالـعـلوم

مـعـنی عـلـم مـعـنی آیـات مـحـکـمه
هستی فدای یک نظرت یابن فـاطمه

باید همه به پشت سرت اقـتـدا کـنـند            باید به نام تو هـمـه عـالـم دعـا کـنند
بـایـد گـدایـی در تـو مــاسـوا کـنـنـد            باید به عرش منبر علمت به پا کـنند

تیر و کمان بگیر به دست و مرا بزن
ای صاحب کـمـان نـوۀ ارشد حـسن

خورشید سایه‌بان شده روی مزار تو            روح الامـین مـلازم تو در کـنار تو
دانش هـمیشه در کـنف سایـه‌سار تو            حُبُّ الحـسین شد همه دار و ندار تو

از کودکی است روضه و غم آشنای تو
دلها گـرفـته از تب سوز و نوای تو

عمری است اشک من شده وقف منای تو            باید که مُرد از غم و سوز عزای تو
غربت نشسته در همه صحن و سرای تو            از زهر زین اسب ورم کرده پای تو

از بس که زهر در تنت آقا زیاد بود
رنگت شده شبـیه رخ خـیـمه‌ها کبود

بـازار و ازدحـام نـرفـته ز خاطرت            آتش ز پـشت بـام نـرفـته ز خاطرت
دشنام صبح و شام نرفته ز خاطرت            ویـرانه‌های شـام نـرفـته ز خـاطرت

بر روی نـیـزه‌ها سر آفـتاب دیـده‌ای
بر روی خـارهـای بـیـابـان دویده‌ای

دوباره مرغِ دلم با پرِ شکسته سفر کرد            تمام همسفران را پرید و باز، خبر کرد
نیاز نیست، به منبر؛ به روضه‌خوان؛ به مصیبت            دو چشمِ خشکِ مرا روضۀ مزارِ تو تر کرد

زمین برای تو با هق‌هقش به زلزله افتاد            و لرزه‌هاش، حرم را گرفت و زیر و زبر کرد
تو گنجِ روضۀ مکشوفه‌ای؛ که مدفن پاکت            میان بزم عزایت نشست و خاک به سر کرد

به گَـردِ قـافـلـۀ اشک‌های تو نـرسـیـدیم
تو دیده‌ای همۀ آنچه را که ما نـشـنـیدیم

تو دیـده‌ای هـمۀ داغ‌های کـرب‌وبـلا را            به نـیـزه‌زارِ بـلا؛ رویشِ سـرِ شـهـدا را
تو دیده‌ای که تنِ کشتی نجات، به خاک است            و موجِ زخمی دریای سرخ خون خدا را
شنیده‌ای وسط سوزِ لای‌لای عـطشناک            صدای هـلهله‌ و خـنـده‌های حرمله‌ها را
تو هم شبیه پدر بُرده‌ای به جادۀ عمرت            به شانه‌ات غـمِ هـم‌وزنِ کوهِ شامِ بلا را

به شاهـراه شهادت تو هم مـرید حسینی
قـتـیلِ مـقـتـلی و آخـرین شهـید حـسینی

از گـلـو نـالـۀ مـرغ سـحــری افـتـاده            پــی آن نــالــه دل دربــدری افــتــاده
پسری دید که از زینِ به زهر آغـشته            گـوشـۀ حـجـره دوبـاره پـدری افـتاده

غـم یک عـمر بلا پشت بـلا پشت بلا            همچو یک زهر به جان جگری افتاده
مرگ نزدیک شد و اهل حرم می‌گریند            چـشـم بـیـمـار پـدر بـر پـسـری افتاده
پسرم گـریه نکن چونکه میان چشمت            از غـم خـون جـگـری‌ها اثری افـتاده
پسرم! گریه فقط گریه به غم‌های حسین            ســوی گــودال دلـم را گـذری افـتـاده
کودکی بـودم و دیـدم که مـیان مقـتـل            تـن خـورشـیـد کـنـار قــمـری افـتـاده
کودکی بودم و دیدم که ز سیمرغ دلم            تـه گـودال فـقـط مـشـت پـری افـتـاده
دیـده‌ام وقـت اسارت که به پای عـمّه            بــارهـا از افـق نـیــزه ســری افـتـاده

بسکه تصویری از اندوه به هر مرحله داشت            خوشیِ کودکی از خاطر او فاصله داشت

به حسـابی که پـسر آیــنه‌دار پـدر است            او هم از کوفه و از شام، فراوان گِله داشت

صنـم سلـسله مـویی که دل ما با اوست            سالها دور گلویش اثـر از سلسله داشت

چون ولی بود بَـلا دیـد، ولی سنگـین تر            پای او بیشتر از عـمّۀ خود، آبله داشت

بعد پنجاه و سه سال از غمِ جانسوز عطش            جگر سوخته، با آب خُنک مسئله داشت

دل او محـفل یک روضۀ زهـرایی بود            اُنـس با فـاطـمۀ سوخــتـۀ قـافـلـه داشت

کینه از شمر به دل داشت ولی بیش از آن            نفرت از خولی و بُغضی به دل از حرمله داشت

شام دیده‌ست که در بـزم شـرابِ اُمَـوی            نطق کوبندۀ او حالت یک زلزله داشت

لب به نفـرین نگـشود این نوۀ شاه کـرم            بسکه در صبر همانند حسن حوصله داشت

آه برعکس همه، موقعِ طفلیش، این مَرد            خاطرات بدی از ساز و کف و هلهله داشت

چه تـفـاوت بکـنـد نـالـه کـند یا نـکـند            که دلِ سـوخـتـه را نـالـه مـداوا نـکـند

چه تـفـاوت بکـنـد پـا بکـشـد یا نکـشد            کاش می‌شُد خـودش اینـقـدر تقلّا نکند

زهر اینبار چه دارد متورم شده است            زهـر با این تنِ بـیـمـار مـدارا نـکـنـد

این جوانی که کـنار پـدر اُفـتاده زمین            چه کـند گـریه اگـر بر سرِ بـابـا نکـند

اینهمه جایِ جـراحات برای شام است            زهر هرچند که سخت است چنین تا نکند

نَفَس آخر و با روضۀ ویرانه گریست            نـشُد او یـاد غـمِ عـمـۀ خـود را نـکـند

یـادش اُفـتـاد که هـم‌بـازیِ او می‌اُفـتاد            سنگ رحـمی به سرِ دخـترِ نوپا نکند

گفت دستم، سرِ زنجیر به دستش بستند            پس از آن شِکـوه‌ای از آبـلـۀ پـا نکـند

چـادر عـمه پناهـش شد و نالـید: سرم            چه کـنم تا که مرا زجـر تمـاشا نـکـند

زنِ غساله چه فهمید که می‌گفت به خود            بهتر این است که این مقنعه را وا نکند

از شرار زهر کین پا تا سرم آتش گرفت            آه ای مـادر بـیا بال و پـرم آتش گرفت

هر نفس از سینه‌ام شعله زبانه می‌کشد            سوخـتم از تب تمام پیکـرم آتش گرفت

روز من با خاطرات کربلا شب می‌شود            بس که گریه کرده‌ام پلک ترم آتش گرفت

هر طلوعی را غروبی عاقبت پایان دهد            ای امان از آن غروبی که حرم آتش گرفت

شعله بر جان همه اهل حرم افـتاده بود            دختری فریاد میزد معجرم آتش گرفت

بـعـد داغ کـربــلا و تـشـنـگـی بـچـه‌هـا            هر کجا که آب دیدم حنجرم آتش گرفت

باطنش هر لحظه در روی محمّد ظاهر است            در امام غایب این عصر، علمش حاضر است

مادر از نسل حسن، بابایش از نسل حسین            خلقتی اینگونه در بین خلایق نادر است

هرکسی او را زیارت کرده باشد در بقیع            هم علی و هم حسین و هم حسن را زائر است

عقل کل‌های جهان فهمیده‌اند این راز را            چـارۀ آنچه نـمی‌فهـمـند قـال الباقـر است

بـا احــادیـثـش دلِ آشــوب من آرام شــد            از تخصص های او تاثیر روی کافر است

از رقیه هرکه بیـتی گفت بیـتـش می‌دهد            این قلم، این گود،بسم الله هرکس شاعر است

زهر ملعون، نفست را به شکایت انداخت            گوشۀ حجره تو را سخت به زحمت انداخت

داری از درد چه بدحال به خود می‌پیچی            مثل لب تـشـنۀ گـودال به خود می‌پـیچی

چه غریبانه کف حجره زمین گیر شدی            چقـدر بیـشـتر از سن خودت پـیـر شدی

زهر ملعون، چه به روز جگرت آورده            خـنـدۀ حــرمــلـه را در نـظــرت آورده

خواستی آب بنوشی، جگـرت تیر کشید            عطشت، علقمه را زود به تصویر کشید

زهر نه، گریۀ بسیار تو را خواهد کشت            روضۀ دست علمدار تو را خواهد کشت

سالها رفـته، ولی خوب به خاطر داری            با رقـیـه دل‌تان سـوخـته چـنـدین بـاری

مو به مـو، طعـنۀ اغـیار به یـادت مانده            ازدحـام ســر بــازار بـه یــادت مــانـده

دل پُر خـون تو، از غـصه لبالب می‌شد            چــادری در مــلأعــام مـعــذّب مـی‌شـد

دیـده در کـودکی‌اش داغ کـبـوتـرها را            تـبـر و سـوخـتـن جـان صـنـوبـرها را
راوی مقـتل سرخی‌ست که می‌سوزاند            شرح آن صفحه به صفحه همه دفترها را

تیغ بی‌مهر عـطش بود و لب کودک‌ها            دیـده او چـهــرۀ شـرمـنـدۀ مــادرها را
عمّه را دیده که در بی‌کسی عصر حرم            گره بر روی گـره می‌زده معجـرها را
آنکه خود درد کشیده‌ست فقط می‌فهـمد            پــای پُــر آبـلـه و گــریـۀ دخـتـرهـا را
مقـتل از جانب او گفت که عمّه جانش            دیـده بر زیـر گـلـو کُندی خـنجـرها را
ناگهـان در وسـط هـلهـله‌ها می‌چـیـدند            روی سرنیزۀ بی‌رحمی خود سرها را

عمری فـقـط چـشم تـرش آمد به یادت            در تـشـنـگی آب آورش آمـد بـه یـادت

وقتی جوانت پیش چشمت راه می رفت            آری وداع اکــبـــرش آمــد بــه یــادت

پس از گلویت آب خوش پائـین نرفـته            بـا دیـدن آب، اصـغـرش آمـد به یادت

قـطـعأ صدای پـای هـر اسـبـی که آمد            سُـمّ سـتـور و پـیـکـرش آمـد به یـادت

بــا دیـدن انگـشـتـری در دسـت مـردم            انـگـشـت با انـگـشـتـرش آمد به یادت

هـر روز هـنگـام غـذا خـوردن یقـیـنـاً            ضـعـف رقـیه دخـتـرش آمـد به یـادت

این لحظۀ آخر که اطرافت شلوغ است            شــاه و وداع آخــرش آمــد بـه یــادت

کردی وصیت در مِـنا روضه بگـیرند            از بسکه اشک خواهرش آمد به یادت

بنازم مـاه ذیحجه چه آغـازی نکـو دارد            در آن رخ داده پیوندی که از آن آبرو دارد

تمام عرش حق شادی کنان تکبیر می‌گویند            مدینه هرکه را بینی زشادی رنگ وبو دارد

به یمن آسمانی ازدواجی مصطفی مسرور            به شکرانه به محراب است وبا حق گفتگو دارد

بود داماد این پیوند نیکو مرتضی حیدر            عروسش فاطمه در پیش مولا سر فرو دارد

زنان را بهترین باشد به عالم فاطمه زین رو            فقط حیدر لیاقت را که گردد کفو او دارد

شود معنای کوثر روشن از این وصلت زیبا            درخت وصلشان صدها گل خوش رنگ و بو دارد

زبعد وصلتی اینگونه شد آن زندگی آغاز            که هر زوجی زبعدش آنچنان را آرزو دارد

در این روز نکو دلهای شیعه شادمان باشد            به امیدی به خـاطـر آیـۀ لا تقـنـطو دارد

زیـور بـبـنـدیـد آسـمان‌ها و زمین را            آذین کـنـید از یاس‌ها عرش برین را

از پـولـک بـرّاق و زیـبــای سـتــاره            برگوش حـوران بهـشـتی گـوشـواره

با بهـترین رخـت و لباس میـهـمـانی            امـشـب بـیـائـیـد حــوریـان آسـمـانـی

آری ملائک صف به صف مشغول شادی            غـم رفـته امشب کـاملاً در انـفـرادی

پُر گـشـته دنـیا بی نهـایت از فـرشته            بـر روی بـال تک تک آن‌ها نـوشـته

بنـوشـته با خـط خـودش حیّ تبـارک            پیوند یاس و حضرت یاسـین مبارک

عـاقـد خـدا و شـاهـدش پـیـغـمـبـر او            داماد حیدر گـل عـروسـش کـوثر او

در صورت زهرا چه شرم دلنشینی ست            در چهرۀ مولا چه شوق بی‌قرینی ست

لبخند شرم و شوق زهرا را نظر کن            این رخت دامـادی مولا را نظـر کن

این ساقی کـوثـر امیرالمـومنین است            که ساق دوشش حضرت روح الامین است

این عشق اوج عشق معنای حضور است            نورٌ علی نور است امشب غرق نور است

صدای به هم خـوردن بـال و پَـر بود            گمانم که جـبـریـل آن دور و بَـر بـود

نـگـاهـش به در بـود مـهـمـان بـیـایـد            صـدای در آمـد، عـلـی پـشت در بود

عــلــی بــود امّـا نـه مـثـل هـمـیـشــه            که رخـسـارش از شبـنـم شرم تَر بود

گُـل افــتــاد بـر گــونـۀ حــیـــدر امّــا            مگر خواستگاری از او خوبتر بود؟!

علی خواست لب وا کند، لب فروبست            نگـفـت و مـحـمّـد خودش با خبر بود

فـداها ابـوها، نـگـاهـش به زهـراست            به نوری که در خانه‌اش جلوه‌گر بود

به زهـرا که قالو بلی خواند و خـندید            به زهـرا که شاد از قـضا و قـدر بود

علی رفت و زهرا جهیزیّه می‌خواست            علی مردِ میدان و جـنگ و خطر بود

زره داشت، شمشیر و اسب و دگر هیچ            که دارایـیِ او هـمـیـن مـخـتـصر بود

زره شــد جــهــیــزیّــۀ عــشــق امـــا            از آن روز زهـرا بـرایـش سـپـر بود

مـهـر شـما در دل عـاشـق فـتـاد            خیر دو دنیا به من این فیض داد
باب کـرم هـستی و باب الـمـراد            اَســئَــلُـکَ بِــجُــودک یـا جـــواد

تـا کـه تـوسـل به تـو آغــاز شـد
هـر گـره ای داشـت گـدا بـاز شد

ای نـمک سـفـرۀ سلـطـان طوس            محضر تو خیل ملک خاک بوس
آیـنـۀ صورت شـمـس الـشـموس            دلـخـوشیِ عـمـر انـیـس النفـوس

ای عــلـی اکــبـر مـلـیــح رضــا
حـلـقـۀ مـوی تـو ضـریـح رضـا

جـود تو شد مـظـهـر کُـلِّ صفات            نـام تـو فــتّـاح هـمـه مـشـکـلات
نـازتـریـن تـک پــسـر کـائـنــات            حـق بـده بـابـات بـمـیــرد بـرات

بـوسـه ز لـبـهـای تـو کـار رضـا
ای هـــمــۀ دار و نـــدارِ رضـــا

گـوشـۀ حـجـره شده جایت چرا؟            مرگ شده ذکـر و دعـایت چرا؟
بـسـتـه شـده راه صـدایـت چـرا؟            آب نــیـــاورده بــرایــت چـــرا؟

شعله به جان و دل زهـرا مکش
جان رضا روی زمین پـا مکـش

ضربه به حـیـثیت افـلاک خورد            رنگ کبودی به رخی پاک خورد
موی به هم ریخته‌ات خاک خورد            داد زدی دورِ لـبت چـاک خورد

بـا جـگــر سـوخـتـه پـرپـر زدی
بر دَرِ حـجـره چـقـدر سـر زدی

آب نخوردی… بدنت پا نخـورد            یک نخی از پیروهنت پا نخورد

در تـه گـودال تـنـت پـا نـخــورد            مثل حـسـین بر دهنت پا نخـورد

یـاد حــسـیـن دیــدۀ تــر داشـتـی
شکـر خـدا را که تو سـر داشتی

چـنگ به موی سـرش انـداخـتـند            روی تـن بـی ســر او تـاخــتــنـد
خـیل زنان رنگ ز رخ باخـتـنـد            پـیـکـر غـارت شـده نـشـناخـتـنـد

عـمّه از آن لحـظـه گـرفـتار شـد
نــاقـه نـشـیـن راهـی بــازار شـد

مبدا که باشد طوس مقصد کاظمین است            در آسمان‌ها هم زبانـزد کاظمین است

هر جا که بوی تو می‌آید کاظمین است            با این حساب امروز مشهد کاظمین است

وقـتی که مـحـو دیـدن بـاب الـجـوادیم

انـگــار اصـلا زائــر بـاب الــمـرادیـم

مهر و محبت حلم و بخشش جود و رحمت            در جـان تو کـرده تـجـلّی بـی‌نـهـایـت

شاعر می‌افتد پای توصیفت به زحمت            داری بـه سـر عـمـامـۀ سـبـز امـامـت

پـاکـی زلالـی مـهـربـانی و عـطـوفـی

ای مـعـدن الـرحـمه رئوف بن رئوفی

بسکه خـدای تـو مـلاحـت بـر تو داده            دل می‌بـری با چـشم و ابروی گـشاده

ای تالی شـمس الشـموس ای شاهزاده            از کـودکـی هـسـتـی بـزرگ خـانـواده

وقــتـی عـلـی اکــبــر مــولای مــایـی

یعـنی تو هـم خـلـقا و خُـلقا مصطفایی

عـلم الیـقـین و مـظـهـر تـوحـیـد بودی            در نـا امــیــدی مــایــۀ امــیــد بــودی

راه نـجـات از ورطـۀ تــردیــد بـودی            نُـه سـالـه امـا مـرجـع تـقــلـیـد بــودی

خـورشـید زاده مـاه پیشت رخ گرفـته

هر پرسشی در محضرت پاسخ گرفته

نه ساله بودی رهبری کردی جهان را            در آستین داری جـواب حـاضـران را

داری به دست خـود زمـام آسـمـان را            دادی به ما از صلب خود صاحب زمان را

عـمری مسلـمان‌های اسلام تو هـستیم

چـشـم انـتـظـار مـغـز بـادام تو هـستیم

معـنا بگـیرد عـلم و دانش تحـت نامت            حکـمت هـمـیـشه می‌گـذارد احـترامت

یحی بن اکـثـم مات و حـیـران کلامت            جـای سخـن‌هـای تو بنـویـسـم قـیـامت

با احتجاجت فتح خیبر کردی آن روز

با تیغ نطقت کار حیدر کردی آن روز

چــشـم تـمــنّـا را بـدوزم بـر نـگـاهـی            یا سـیـدا لـسـادات ابـا جـعـفـر نـگـاهـی

تا حـال و روز من شـود بهـتر نگاهی            کی می‌کـنی بر جـانب نـوکـر نگـاهی

با یک نگـاه تو "مـوفـق" می‌شـوم من

بر جمع اصحاب تو ملحق می‌شوم من

سرچشمۀ مهر و عطوفت کوه احساس            بیرون زند از حجره‌ات عطر گل یاس

بر روضه‌های فاطمه هـمواره حساس            غـیرت به مـادر داری آقـا مثل عباس

مـشـتــاق انـجــام امــور نـا تـمــامـیـم

ما هـم شـبـیـه تـو به فـکـر انـتـقـامـیـم

با سـفـره‌هـایت هرکـسی که آشـنـا شد            بیرون نرفت از روضه‌ات حاجت روا شد

هـر جـا که آمـد نـام تـو دارالـشـفا شد             با ذکـر تو آجـیل مان مشکـل گـشا شد

عطری دگر بر هـفـته داده چهـارشنبه

مـائـیـم و خـتـم یـا جـواد چـهـارشـنـبه

نَحـنُ مَـوالِـیـکُم بِـزَهـرا یابن سلـطـان            یـا سـیـدی اُنـظُـر اِلـیـنـا یابن سلـطـان

ما را سفـارش کن به بابا یابن سلطان            روضـه مهـیـا شد بـفـرما یابن سلطان

گـنبد به روی دوش خود پـرچم گرفته

بـابـا بـرایت مـجـلـس مــاتـم گـرفــتـه

عمری میان روضه‌هایت گریه کردیم            بر غـربت بـی‌انـتهـایت گـریـه کـردیم

تو گریه کردی پا به پایت گریه کردیم            با ضـامن آهـو بـرایت گـریـه کـردیـم

شهری به پای رفتن تو غـصه خورده

هـمـسایه از هـمسایۀ خـود ارث بـرده

هر روز مهمانی به غیر از غم نداری            بر زخـم‌هـای کـهـنه‌ات مرهـم نـداری

حـتـی مـیـان خـانـه‌ات مـحـرم نـداری            جز گـریه کـردن راه دیگر هم نداری

ای وارث درد حسن خون بر دلت شد

وقـتی شـریک زنـدگـی‌ات قـاتـلت شد

از شدت زهر ستم بال و پرت سوخت            تنها نه بال و پر تمام پیکـرت سوخت

تو سوختی از غصه قلب مادرت سوخت            از تشنگی در بین حجره حنجرت سوخت

با نـالـه‌های تو زمین و آسمان سوخت

در ماتمت قـلب تمام شیـعـیان سوخت

شکر خدا سر نیزه و تیر و کمان نیست            بر سیـنـۀ تو رد پـایی از سـنان نیست

در دست اُمّ فضل دیگر خیزران نیست            انگشترت دیگر به دست ساربان نیست

شـکـر خـدا دیـگـر به دنـبـال سـر تـو

از دشـمـنت سیـلی نـخـورده دخـتر تو

دوبـاره قُـلـقـله در عـرش کـبـریا افتاد            عـزیز فـاطـمـه ابن الـرضا ز پـا افـتاد

اگر غـلط نکـنم این حـسـینِ دیگـر بود            ولی نگفت کسی، زیر دست و پا افتاد

ز صدرِ زین نه، ولی بر زمین بصورت خورد            به روی چهـرۀ او مثل پنجـه، جا افتاد

همین که زهر اثر کرد زانویش خم شد            میان حـجـرۀ دربـسـتـه بـی‌صدا افـتـاد

ز سـوز تـشـنگی آهـسته گفت یا جـدّاه            بـیـا کـه بـر جـگـرم آتـشِ جــفـا افـتـاد

نه گیرِ شمرِ لعین، گیرِ اُمِ فضل اینبار            به شعـله‌های عـطش، حجّت خـدا افتاد

کفن به پیکر بابای خویش، چون پوشاند            نـگـاهِ هـادیِ دین سـوی کـربـلا افـتـاد

نداشت خواهری از غصه‌اش بمیرد باز            هزار شـعـله ز داغـش به جان ما افتاد

بیا یکـدم تمـاشا کن ببـین حال پـریشانم            بود ذکر لـبم هر دم بـیا بابا رضـا جانم

بیا دامن کشان و بر سر دامن سرم بگذار            که باشد یکسره بابا به درب حجره چشمانم

زسوز زهر می‌غلتم ازاین پهلو به آن پهلو            به مانند غریب کربلا بنگر که عطشانم

بخود پـیچـیده‌ام اما تنم را برنگـرداندند            دراین ساعات آخرهم به یاد جسم عریانم

زنـان شـام دور عـمۀ ما هـلهـله کـردند            به یاد عمّه‌ام در کوچه و بازار گـریانم

آتـش گــرفــتـه خـانـۀ دل، آه مــادر            می‌سوزم از زهـر هـلاهـل، آه مادر

عمر مرا چون تو به برگ گل نوشتند            با دسـت خـونـیـن مـقـاتـل، آه مـادر

دلهای سنگ دشمنان هم سوخت بر من            من دشـمنی دارم به منـزل، آه مادر

بازا که سر بگذارد این دریای غربت            با گـریه بر دامـان سـاحـل، آه مـادر

لب تشنه هستم، قـتـلگاهم کـربلا شد            قـاتـل نـشـسـتـه در مـقـابـل، آه مادر

مشکل ندارد، تشنه مردن، لیک عطشان            در زیر خنجر هست مشکل آه مادر

مادر رضایت را خبر کن تا بـبـیـند            آتش فـتـاد او را به حـاصـل آه مادر

من که آمد به لب از زهر هلاهل جانم            نـهـمـیـن نـور خـدا و پـسـر سـلـطـانـم

این خودش درد بزرگیست برایم که شده            یـار هـمـخـانـۀ من قـاتـل و زنـدان‌بـانم

دست و پـا می‌زنم و مـادر من می‌بـیند            نـالۀ « یا ولـدی » شـعـله زده بـر جـانم

رمقی نیست که حتی به هـوای نظری            صورتم را به سـوی فـاطمه برگـردانم

تشنه لب در وسط حُجره به جدّم گـفتم            کاهـش جان تو من دارم و من می‌دانم

که چه کرده ست غریبانه عطش با جگرت            سوخت مـثـل تو سـراپـا هـمۀ بـنـیـانـم

جرمم اینست جگر گوشۀ زهـرا هستم            شد در این حال، جوانمرگ شدن تاوانم

هم جـوادی و هم جـوان هستی            پـیـر جـمـع پـیـمـبـران هـسـتی

هـم شـکـوه زمـیـن خـاکـی مـا            هم سـتـون‌های آسـمـان هـستی

اَشـهَـدُ و أَنَّ صـاحـب کــرمـی            اَشـهَـدُ و أَنَّ مـهـربـان هـسـتـی

خـالـق جــمــلــۀ پُــر از جــود            بـیـشـتـر پـیـش ما بـمان هستی

پـدرت شـهـره بـر رئـوفی شـد            شک ندارم تو هم هـمان هستی

خون زهرا به رگ رگت جاری‌ست            دائـمـاً فـکـر دیـگـران هـسـتـی

تـشـنـه هـستی ولی یـقـین دارم            شاکی از دست خیزران هستی